تعمید آب

تعمید آب 

آیات اصلی 

متی ۲۸: ۱۹-۲۰ - ... همه امتها را شاگرد سازید ... و ایشان را به اسم اب و ابن و 

روح‌القدس تعمید دهید.

مرقس ۱۶: ۱۶ – هر که ایمان آورده، تعمید یابد، نجات یابد. 

یوحنا ۳: ۵ - ... اگر کسی از آب و روح مولود نگردد، ممکن نیست که داخل ملکوت خدا 

شود.

اعمال ۲: ۳۸ – توبه کنید و ... به جهت آمرزش گناهان تعمید گیرید. 

اعمال ۲۲: ۱۶ - ... تعمید بگیر و نام خداوند را خوانده، خود را از گناهانتغسل بده.

رومیان ۶: ۳-۴ – پس چونکه در موت او تعمید یافتیم، با او دفن شدیم. 

غلاطیان ۳: ۲۷ – زیرا همه‌ شما که‌ در مسیح‌ تعمید یافتید، مسیح‌ را در بر گرفتید.

افسسیان ۵: ۲۵-۲۶ – مسیح‌ هم‌ کلیسا را محبت‌ نمود ... تا آن‌ را به‌ غسل آب‌ بوسیله‌ 

کلام‌ طاهر ساخته‌، تقدیس‌ نماید. 

تیطس ۳: ۵ – (مسیح) ما را نجات‌ داد به‌ غسل‌ تولد تازه‌ و تازگی‌ای‌ که‌ از روح‌القدس‌ است‌.

عبرانیان ۱۰: ۲۲ - ... دلهای‌ خود را از ضمیر بد پاشیده‌ و بدنهای‌ خود را به‌ آب‌ پاک‌ غسل‌ 

داده‌، نزدیک‌ بیاییم‌. 

اول پطرس ۳: ۲۱ – ... که‌ نمونه‌ آن (یعنی نمونه آب طوفان در زمان نوح) ‌ یعنی‌ تعمید 

اکنون‌ ما را نجات‌ می‌بخشد، بواسطه‌ برخاستن‌ عیسی‌ مسیح‌. 

تعمید آب چیست؟ 

تعمید آب یعنی به کار گرفتن آب بر شخص، چه بوسیله پاشیدن، یا ریختن آن بر وی، یا 

غوطه ور ساختن او در آن، که بنا به حکم مسیح در متی ۲۸: ۱۹ به اسم اب و ابن و 

روح‌القدس انجام گیرد.

یهودیان در روزگار عهد عتیق مراسمی شبیه به تعمید آب را به جا می‌آوردند. این مراسم، 

ختنۀ پسر نوزاد، در هشتمین روز پس از تولدش بود (پیدایش ۱۷: ۱۰-۱۴). پولس رسول 

می‌گوید که ایمانداران به مسیح نباید مراسم ختنۀ جسمی را به جا آورند (اعمال ۱۵: 

۱-۲۹؛ غلاطیان ۵: ۲). بسیاری از دانشمندان کتاب مقدس بر این عقیده اند که معنی 

کولسیان ۲: ۱۱-۱۲ این است که تعمید آب جایگزین ختنه جسمی شده است؛ و این 

مراسم به «ختنۀ روحانی» ما توسط خود مسیح مرتبط می‌شود که در آن طبیعت گناه 

آلود ما از زندگی ما «بیرون افکنده» می‌شود. 

یحیای تعمید دهنده به جهت آمرزش گناهان به تعمید توبه موعظه می‌کرد (مرقس ۱: ۴). 

اما این تعمید همان تعمید مسیحی نبود. پس از مرگ و قیام مسیح، دیگر تعمید یحیی 

برای مسیحیان کافی محسوب نمی‌شد (اعمال ۱۸: ۲۵)؛ افسسیانی که قبلا تعمید یحیی 

را یافته بودند، مجددا به نام خداوند عیسی تعمید گرفتند (اعمال ۱۹: ۱-۷). اما تنها یک 

تعمید مسیحی وجود دارد (افسسیان ۴: ۵). 

خود عیسی به دست یحیی در رود اردن تعمید گرفت (متی ۳: ۱۳-۱۷). اگر چه عیسی 

عاری از گناه بود و نیازی به توبه نداشت، تعمید گرفت تا تمام عدالت را به کمال برساند 

(متی ۳: ۱۵). در واقع پس از تعمید او در آب، روح‌القدس بر او نازل شد و به او برای خدمت 

قدرت بخشید (مرقس ۱: ۱۰).

عیسی مرگ خود را بر صلیب «تعمید» نامید (لوقا ۱۲: ۵۰). تعمید مرگ عیسی و قیام او، 

بنیان تعمید ما است، یعنی دلیلی است برای این نکته که چرا ما می‌توانیم تعمید یابیم 

(رومیان ۶: ۳-۴؛ کولسیان ۲: ۱۲؛ اول پطرس ۳: ۲۱).

کلیسا، از همان ابتدای تاریخ خود، از حکم عیسی پیروی کرده و ایمانداران جدید را تعمید 

داده است. نمونه‌هایی از تعمید مسیحی که در عهد جدید بیشتر جلب توجه می‌کنند، 

عبارتند از: اعمال ۲: ۱۴، ۸: ۱۲، ۸: ۳۸، ۱۰: ۴۸، ۱۶: ۱۵، ۱۶: ۳۳، ۱۹: ۱-۵ . در بسیاری از 

این آیات، تعمید آب بلافاصله پس از اعتراف ایمان به مسیح انجام می‌شود. چند مورد از 

این موارد، شامل تعمید تمام خانواده می‌شود (اعمال ۱۰: ۴۸، ۱۶: ۳۱-۳۳). 

تعمید منحصر به مسیحیت نیست. قبل از ظهور مسیح، اشخاص غیر یهودی که دین یهود 

را می‌پذیرفتند، اغلب در آب تعمید می‌گرفتند. در برخی از مذاهب «رمزی» یونان باستان 

نیز از اشخاص خواسته می‌شد تا تعمید گیرند؛ در این مذاهب، به جای آب، خون بر سر 

تعمید گیرنده چکانده می‌شد. 

چرا باید تعمید آب بیابیم؟ 

خداوند عیسی به ما حکم کرد که ایمانداران جدید را تعمید دهیم (متی ۲۸: ۱۹). تقریبا در 

تمامی فرهنگها و کشورها، تعمید آب به عنوان نشانه ترک نمودن مذهب قدیمی و گرویدن 

به مسیحیت تلقی می‌شود. این اقدام یکی از گامهای مقدماتی نجات محسوب می‌شود 

(اعمال ۲: ۳۸). عیسی نیز وعده نجات را با تعمید مرتبط می‌سازد (مرقس ۱۶: ۱۶). در 

تاریخ کلیسا، نظرات متفاوتی در مورد رابطه تعمید و نجات مطرح شده است.

برخی از مسیحیان بر این عقیده اند که تعمید یکی از «ابزار فیض» است، یعنی یکی از 

طرقی است که فیض خدا به ما بخشیده می‌شود. مهم ترین ابزار فیض، کلام خدا است 

(رومیان ۱۰: ۱۷؛ اول پطرس ۱: ۲۳). این دسته از مسیحیان بر این عقیده اند که فیض خدا 

از طریق تعمید آب نیز شامل حال ما می‌شود. حتی در تعمید آب نیز عامل مهم، کلام 

مکتوب خدا است (افسسیان ۵: ۲۶). این مسیحیان معتقدند که ما در تعمید، هم دارای 

نشانۀ مرئی هستیم (آب)، و هم دارای عطایی درونی و روحانی (اتحاد با مرگ و قیام 

مسیح، بخشایش گناهان و عضویت در کلیسا توسط روح‌القدس). این مسیحیان بر این 

اعتقادند که در تعمیدی که بر اساس ایمان انجام می‌شود، زندگی ما حقیقتا با مسیح 

مدفون می‌شود و با او قیام می‌یابیم (رومیان ۶: ۳-۴؛ کولسیان ۲: ۱۲)، و مسیح را در بر 

می‌گیریم (غلاطیان ۳: ۲۷). بر اساس کلام پطرس در اعمال ۲: ۳۸ که می‌گوید به جهت 

آمرزش گناهان تعمید گیرید، این مسیحیان بر این عقیده اند که توسط تعمید آب، ما به 

شکلی خاص آمرزش گناهان را می‌یابیم. در اول پطرس ۳: ۲۱ پطرس در مورد آن تعمیدی 

می‌نویسد که اکنون ما را نجات می‌بخشد ... بواسطۀ برخاستن عیسی مسیح. پطرس 

می‌فرماید که این تعمید، دور کردن کثافت جسم نیست، بلکه شستشوی روحانی است 

که نتیجه آن، ضمیر صالح است. به این ترتیب، این دسته از مسیحیان معتقدند که در 

تعمید، گناهان ما عملا «شسته» می‌شود و ضمایر یا وجدانهای ما حقیقتا پاک می‌گردد 

(اعمال ۲۲: ۱۶؛ افسسیان ۵: ۲۶؛ تیطس ۳: ۵؛ عبرانیان ۱۰: ۲۲). از دیدگاه آنان، تعمید 

عملا ختنۀ روحانی ما و به معنی بیرون کردن بدن جسمانی است (کولسیان ۲: ۱۱-۱۲). 

عیسی فرمود ... اگر کسی از آب و روح مولود نگردد، ممکن نیست که داخل ملکوت خدا 

شود (یوحنا ۳: ۵). این مسیحیان معتقدند که واژۀ «آب» در این آیه، به تعمید آب اشاره 

می‌کند، آب به تنهایی هیچ اثری ندارد، اما در آیین تعمید، آب وقتی آنگونه که خدا حکم 

کرده است، به همراه کلام مورد استفاده قرار می‌گیرد (مرقس ۱۶: ۱۶؛ افسسیان ۵: 

۲۶)، موثر واقع می‌شود. در تعمید، خدا فیض خود را به انسان عطا می‌کند، اما این فیض 

باید با ایمان دریافت شود. بدون ایمان به کلام وعدۀ خدا، ما هیچ بهره‌ای نمی‌بریم. تعمید 

آب به خودی خود ایمان ما را به کلام وعده خدا تقویت می‌کند. 

بسیاری از مسیحیان این نظر را نمی‌پذیرند که فیضی خاص در تعمید آب وجود دارد. در 

کتاب مقدس آیات زیادی وجود دارند که تنها ایمان به عیسی (یوحنا ۱: ۱۲، ۳: ۱۶؛ رومیان 

۱۰: ۹-۱۰) یا ایمان به کلام خدا را (رومیان ۱: ۱۶، ۱۰: ۱۷؛ اول پطرس ۱: ۲۳) طریق 

دریافت برکات الهی می‌دانند. این مسیحیان بر این عقیده اند که کلام خدا تنها «ابزار 

فیض» است. طبق نظر آنان، شنیدن کلام خدا و ایمان داشتن به عیسی، تنها ابزاری 

است که ما برای نجات یافتن نیاز داریم. این مسیحیان معتقدند که تعمید آب صرفا نشانه یا 

نمادی است از اتفاقی که به هنگام ایمان آوردن در ما رخ می‌دهد. از نظر آنان، تعمید 

حقیقتا ما را پاک نمی‌سازد یا به طریقی خاص آمرزش گناهان را برای ما به ارمغان 

نمی‌آورد، بلکه فقط نمادی است از مرگ ما با مسیح، در برگرفتن او، و ختنه شدن ما 

توسط او (رومیان ۶: ۳-۵؛ غلاطیان ۳: ۲۷؛ کولسیان ۲: ۱۱-۱۲). تعمید از نظر ایشان صرفا 

نشانه‌ای است ظاهری از آن اتفاقی که در هنگام ایمان آوردن، در ما به وقوع می‌پیوندد. 

برخی معتقدند که مولود شدن از آب در یوحنا ۳: ۵، به تولد جسمی اشاره دارد. برخی 

دیگر بر این عقیده اند که آب به کلام خدا اشاره می‌کند. برخی از این مسیحیان همچنین 

می‌گویند که تعمید شهادتی است که فرد در مورد ایمان خود به جهان می‌دهد. بنابراین، 

باید در حضور جمع انجام شود، نه در خلوت. برخی از این مسیحیان بر این عقیده اند که 

همانگونه که ختنه در عهد عتیق نشانه‌ای از عهد خدا با یهودیان بود، تعمید نیز نشانه‌ای از 

عهد خدا با قوم خویش می‌باشد. آنان در تایید این مدعا، به کولسیان ۲: ۱۱-۱۳ استناد 

می‌کنند. 

در مورد معنی تعمید، برخی از مسیحیان دیدگاه نخست را می‌پذیرند و برخی دیدگاه دوم 

را. همه آنان نیز ایمان دارند که از تعلیم کتاب مقدس پیروی می‌کنند. ما هر دیدگاهی را هم 

که بپذیریم، نباید دیگران را که دیدگاه دیگری دارند، داوری کرده، محکوم نماییم.

در ارتباط با این موضوع، سوالات متعددی در باب ضرورت و لازم الاجرا بودن تعمید مطرح 

می‌شود. نخستین سوال این است: اگر ایمانداری بدون تعمید بمیرد، چه اتفاقی می‌افتد؟ 

کتاب مقدس پاسخی قطعی به ما نمی‌دهد. تقریبا تمامی مسیحیان در این مورد متفق 

القولند که چنین شخصی نجات می‌یابد. مطابق مرقس ۱۶: ۱۶، آنچه باعث محکومیت 

است، ایمان نیاوردن است، نه تعمید نگرفتن. شخص مجرمی که عیسی در لوقا ۲۳: 

۴۰-۴۳ به او وعدۀ فردوس را می‌دهد، این فرصت را نیافت که تعمید گیرد. با وجود این، 

کلیسا همیشه ایمان داشته است که کسی که از تعمید گرفتن خودداری می‌کند، در 

وضعیت خطرناکی قرار دارد. آیا چنین شخصی دارای ایمان حقیقی است؟ اگر ما آگاهانه 

پیوسته از پذیرش حکم مسیح سرباز زنیم، وارد ملکوت آسمان نخواهیم شد (متی ۷: 

۲۱). بنابراین، هنگامی که رهبران کلیسا آماده تعمید دادن کسی هستند، این شخص 

نباید در انجام این کار تعلل ورزد، بلکه باید در اولین فرصت تعمید گیرد. 

سوال دوم این است: اگر ایمانداری که تعمید گرفته، علیه خدا عصیان کند و زندگی‌اش در 

گناه سپری شود، اما پس از مدتی توبه کند و به سوی مسیح بازگردد، آیا نیاز هست که 

دوباره تعمید گیرد؟ کلیسا همواره به این سوال پاسخ منفی داده است. تنها یک تعمید 

وجود دارد (افسسیان ۴: ۵). پس از اینکه خدا ما را فرزندان خود می‌سازد، ممکن است ما 

علیه او عصیان کرده، امتیازات فرزندی خدا را از دست بدهیم. اگر بعدها توبه کنیم، دیگر 

نیازی نیست که مجددا فرزند خدا شویم، بلکه فقط باید گناهانمان آمرزیده شوند (لوقا ۱۵: 

۱۱-۲۴). حتی هنگامی که ما امین نیستیم، خدا امین است (رومیان ۳: ۳، ۱۱: ۲۹؛ دوم 

قرنتیان ۱: ۱۰).

سوال مشابه دیگری را نیز می‌توان مطرح کرد: اگر ما در کلیسایی تعمید بگیریم، هنگامی 

که به کلیسایی دیگر ملحق می‌شویم، آیا باید مجددا تعمید بگیریم؟ پاسخ این سوال نیز 

منفی است. تنها یک تعمید مسیحی وجود دارد (افسسیان ۴: ۵). ایمانداری که در نام اب 

و ابن و روح‌القدس تعمید می‌گیرد (متی ۲۸: ۱۹)، نیازی ندارد که باری دیگر تعمید گیرد. 

تعمید کودکان 

در کلیسا، در مورد تعمید کودکان، سنت‌های مختلفی وجود دارد. در تاریخ کلیسا، در 

قدیمی ترین مباحثی که در مورد تعمید به دست ما رسیده است، به تعمید کودکان اشاره 

می‌شود. اما در دوران اصلاحات کلیسا در قرن شانزدهم، برخی از کلیساهای پروتستان 

این نظر را مطرح کردند که تنها اشخاص بالغ و نوجوانان می‌توانند تعمید گیرند. بسیاری از 

کلیساها امروزه چنین باوری دارند. مسیحیان این کلیساها خاطر نشان می‌کنند که در 

موردتعمید کودکان، در کتاب مقدس نمونه‌های روشنی وجود ندارند. آنان بر این عقیده اند 

که تنها کسانی می‌توانند تعمید گیرند که بتوان اعتقادات مسیحی را به ایشان تعلیم داد و 

نیز بتوانند با دهان خود اعتراف کنند که عیسی خداوند است (رومیان ۱۰: ۹-۱۰). از نظر 

این مسیحیان، شخص ابتدا باید توبه کند و آنگاه تعمید گیرد (اعمال ۲: ۳۸). آنان این تعمید 

را «تعمید ایمانداران» می‌خوانند (اعمال ۸: ۳۷). آنان معتقدند که کودکان نه می‌توانند توبه 

کنند و نه می‌توانند ایمان حقیقی داشته باشند؛ بنابراین، صحیح نیست که کودکان 

خردسال تعمید گیرند. در بسیاری از این کلیساها، پایین ترین سن برای تعمید کودکانی که 

ایمان دارند، ده یا دوازده سالگی است. کلیساهای اندکی نیز کودکی را که در سن پنج یا 

شش سالگی به روشنی ایمان خود را اعلام کند، تعمید می‌دهند. در بسیاری از این 

کلیساها که کودکان را تعمید نمی‌دهند، به جای تعمید، مراسم تقدیم کودکان به اشکال 

مختلف انجام می‌شود. 

با وجود این، بسیاری از کلیساهای پروتستان، فرزندان والدین ایماندار را، مدت کوتاهی پس 

از تولد تعمید می‌دهند. این مسیحیان خاطر نشان می‌سازند که در کتاب مقدس هیچ 

نمونه‌ای از مراسم تقدیم کودکان در کلیسای اولیه ذکر نشده است. همچنین هیچ 

نمونه‌ای ذکر نشده که فرزند والدین مسیحی، بعدها پس از بالغ شدن، تعمید گرفته 

باشند. 

این گروه از مسیحیان می‌گویند که ما در کتاب مقدس، شاهد تعمید تمامی اعضای 

خانوادهیک شخص هستیم، و به احتمال قریب به یقین، این خانواده‌ها صاحب کودکانی 

نیز بودند (اعمال ۱۶: ۱۵، ۱۶: ۳۳؛ اول قرنتیان ۱: ۱۶). آنان بر این عقیده اند که آیین تعمید 

همانند ختنه نوزادان پسر در عهد عتیق است، که هم در مورد کودکان یهودی و هم در 

مورد اشخاص بالغی که از امتها به دین یهود می‌گرویدند، انجام می‌شد. هنگامی که 

والدین اطفال و بچه‌های خود را نزد عیسی آوردند، او فرمود: «بگذارید که بچه‌های کوچک 

نزد من آیند ... زیرا ملکوت خدا از امثال اینها است» (مرقس ۱۰: ۱۳-۱۶؛ لوقا ۱۸: ۱۶-۱۷). 

لذا این گروه بر این عقیده اند که فرمان عیسی در مورد اینکه ایشان را به اسم اب و ابن و 

روح‌القدس تعمید دهید، نه تنها به تعمید اشخاص بالغی که ایمان می‌آورند، بلکه همچنین 

به تعمید اطفال و کودکان نیز اشاره دارد (متی ۲۸: ۱۹؛ اعمال ۲: ۳۹).

این سوال حول محور معنی تعمید می‌چرخد. آیا تعمید کودکان، با معنی تعمید همخوانی 

دارد؟ مسیحیانی که ایمان دارند که تعمید طریقی برای دریافت فیض خدا است، معمولا 

کودکان را تعمید می‌دهند. برخی از این مسیحیان بر این عقیده اند که اطفال نیز می‌توانند 

ایمان داشته باشند (به مقالۀ عمومی: «کودکان و ملکوت خدا» مراجعه کنید). برخی 

دیگر عقیده دارند که ایمان والدین کافی است (یعنی همان نظری که یهودیان در مورد 

ختنه کودکان داشتند). با وجود این، هنگامی که کودک تعمید گرفت و به شخصی بالغ 


تبدیل شد، برای اینکه نجات بیابد، باید به مسیح ایمان داشته باشد. کلیساهایی که 

معتقدند تعمید فقط یک نماد است، ممکن است کودکان را تعمید ندهند. اگر کلیساهایی بر 

این باور باشند که تعمید در عهد جدید جانشین ختنه کردن در عهد عتیق شده که 

نشانه‌ای از عهد خدا با قوم اسرائیل بود، چنین کلیساهایی معمولا کودکان را تعمید 

می‌دهند. اگر آنان بر این باور باشند که تعمید شهادت فرد بر ایمان خود در حضور دیگران و 

دنیا است، یا شخص باید بتواند با زبانش به مسیح اعتراف کند، آنگاه آنقدر صبر می‌کنند تا 

فرد به سنی و سالی برسد که بتواند ایمان خود را به عیسی اعتراف کند.

کدام روش تعمید صحیح است؟ 

سه روش عمده برای تعمید وجود دارد که عبارتند از: غوطه ور ساختن در آب، پاشیدن 

قطرات آب، و ریختن آب. در بسیاری از کلیساها، داوطلبان را با پاشیدن قطرات آب یا ریختن 

آن روی سرشان، تعمید می‌دهند. در مورد تعمید کودکان، معمولا از دو روش فوق 

استفادهمی‌شود، اگر چه در گذشته کودکان را نیز در آب غوطه ور می‌ساختند. برای 

بزرگسالان، هر سه روش بکار گرفته می‌شود. معمولا افراد زمین گیر و بیمار، یا 

اشخاصی را که در مناطق بد آب و هوا زندگی می‌کنند (مثل بیابانها و قطب شمال)، 

توسط غوطه ور کردن تعمید نمی‌دهند. به هر حال، از دوران کلیسای اولیه تا کنون، هر 

سه روش در زمانها و مکانهای مختلف بکار گرفته شده است. 

خود کتاب مقدس دقیقا نمی‌گوید که تعمید چگونه باید صورت گیرد. در زمان نگارش عهد 

جدید، تعمید معمولا در رودخانه‌ها (مرقس ۱: ۵)، یا مکانهایی که آب فراوان بود (یوحنا ۳: 

۲۳)، انجام می‌شد. تعمید به شکل غوطه ور شدن در چنین مکانهایی به سهولت انجام 

می‌شد و احتمالا متداولترین شکل تعمید بود. اما گاهی تعمید به شکل غوطه ور شدن 

بسیار مشکل می‌شد. برای مثال، شخص حبشی در صحرا تعمید گرفت (اعمال ۸: 

۳۶-۳۸). زندانبان زندان فلیپی و خانواده‌اش به هنگام نیمه شب و در فاصله زمانی که 

زخمهای رسولان را می‌شستند و غذا می‌خوردند، تعمید گرفتند (اعمال ۱۶: ۳۳). و در روز 

پنطیکاست نیز سه هزار نفری که ایمان آورده بودند، با هم تعمید گرفتند (اعمال ۲: ۴۱). 

بسیاری از علمای الهی معتقدند در این موقعیت‌ها به خاطر وجود این قبیل مشکلات، 

تعمید به شکل ریختن آب یا پاشیدن آن، صورت گرفته است.

واژۀ یونانی که برای تعمید بکار رفته، معانی متعددی دارد. کلی ترین معنی آن «غوطه ور 

شدن» است. غوطه ور شدن در آب، نمادی است روشن برای نشان دادن مرگ و مدفون 

شدن ما با مسیح (رومیان ۶: ۳-۴). به همین جهت، بسیاری از کلیساها داوطلبان را تنها با 

غوطه ور ساختن در آب تعمید می‌دهند. با وجود این، «غوطه ور شدن» تنها معنی واژۀ 

تعمید نیست. در مرقس ۷: ۳-۴، به آیین شستشو و طهارت یهودیان اشاره شده است؛ 

کلمه یونانی که در این آیات بکار رفته، همان کلمه‌ای است که در مورد تعمید نیز بکار برده 

شده و به معنی «پاشیدن» نیز هست (به لوقا ۱۱: ۳۸-۳۹ مراجعه کنید). «تعمید 

روح‌القدس» (اعمال ۱: ۵) که امتها نیز آن را یافتند، در معنی «ریخته شدن» روح نیز بکار 

رفته است (اعمال ۲: ۱۷-۱۸، ۱۰: ۴۴-۴۵). همچنین آمده که ما باید «دلهای خود را از 

ضمیر بد پاشیده» و نزدیک بیاییم (حزقیال ۳۶: ۲۵؛ عبرانیان ۱۰: ۲۲)، که به نظر بسیاری از 

مسیحیان، این آیه به تعمید آب اشاره دارد. بنابراین، بسیاری از کلیساها داوطلبان را توسط 

پاشیدن یا ریختن آب بر آنها تعمید می‌دهند. 

خلاصه 

در این مقاله، سه سوال مهم در مورد تعمید مورد بحث و بررسی قرار گرفت: ۱) معنی 

تعمید چیست؟ آیا تعمید وسیله دریافت فیض است یا صرفا یک نماد است؟ ۲) آیا کودکان را

نیز می‌توان تعمید داد یا اینکه فقط اشخاص بالغ و بزرگسالان می‌توانند تعمید گیرند؟ ۳) آیا 

هر سه شکل به کارگیری آب در آیین تعمید معتبر است یا فقط شکل غوطه ور شدن از 

اعتبار برخوردار است؟ تنها با مطالعه قسمتهایی از کتاب مقدس که به این موضوعات 

مربوط می‌شوند، می‌توانیم به این سوالات پاسخ بدهیم. و به هر پاسخی که دست 

بیابیم، نباید مسیحیان دیگر را، چون به پاسخی دیگر دست یافته اند، داوری یا محکوم 

کنیم. کتاب مقدس به این سوالات پاسخی مشخص و قطعی نمی‌دهد. باور ما در مورد 

تعمید، نباید ما را از دیگر خواهران و برادرانی که مسیح در راهشان جان سپرد، جدا سازد. 

یک جسد هست و یک روح، چنانکه نیز دعوت شده اید – یک خداوند، یک ایمان، یک تعمید، 

یک خدا و پدر همه که فوق و در میان همه و در همه شما است(افسسیان ۴: ۴-۶)